Çocukken Noel Baba ' nın, -annemin deyişiyle- bütün yıl "uslu" durup onları hiç üzmezsek, ne istiyosak 31 Aralık gecesi bize getireceği inancındaydık kardeşimle ben. O gece Noel Baba, bacadan usulca süzülüp uslu çocukların çizmelerine hediyeler bırakıyor (muş)du. Annem ve babam bu tatlı yalanla avuttular bizi uzun yıllar. ( Buna yalan demek içimden de hiç gelmiyor ya, neyse :)) Yılbaşının bir gece öncesinden çizmelerimizi dışarı çıkarır heyecenla beklerdik biz de. Saat 24:00 'ü geçince biz hiç farketmeden Noel Baba gelip, küçük hediye paketlerimizi çizmelerimizin içine doldurmuş olurdu. Açarken yaşadığım mutluluğu şu an bile yaşıyorum sanki. Bu tatlı büyü ne zaman bozuldu, gerçekler nasıl su yüzüne çıktı hatırlamıyorum şu an.
Geçenlerde internette gazeteleri gezerken Ayşe Arman minik kzının Noel Baba' ya inanmadığından, arkadaşları ile beraber bunun saçmalığına karar verdiklerinden bahsetmiş yazısında biraz şaşırarak. Bu yaşta bu kadar gerçekçi olmasına üzülmüş...Ben de üzüldüm okuduğumda...Demek ki benim ve kız kardeşimin hayal dünyası müsaade etmiş bu tatlı düşle var olmamıza...Şanslı saydım bizi, bu düşü gerçek sanabilmişiz diye.
Sanki herşey daha bir göz önünde ya artık. Daha ulaşılır, bulunur, bilinir...Sürekli gelişen bilişim, iletişim sektörü, haber alma, habere ulaşma rahatlığı...vs...vs...İnternet sayesinde herşey bir "tık" kadar yakın, "dizüstü"müzde taşıyoruz dünyayı...Durumlarımız on-line her an...Tüm çıplaklığıyla ortada herşey...
Bu durumun nimetlerinden yararlanmamak çağın dışında kalmak olur tabi. Ancak, bilgi kaynağının anne-babaları olduğu devri bitti çocukların. Düşlerinden de erken uyanıyorlar gibi... Devir teknoloji devri...
